Βαθιά πληγωμένα αιδοία
Λεφτά, μουνιά,
Να φάνε και οι πέτρες.
Πέτρες, φωτιά,
Να φάνε τα μουνιά.
Στήριγμα είναι οι πέτρες,
Λάμψη είναι η πυρκαγιά,
Τα μουνιά μόνα τους φλέγονται,
Δεν χρειάζονται φωτιά.
Δεν σας ζητήσαμε λεφτά,
Ένα πράγμα για μας μονάχα μένει:
Κάφτε μας σαν τα μουνιά
να λάμψει η Οικουμένη.
Είδωλο
Φως το πρωί
Καθαρό πνεύμα
Αναπνοή
Κλειστά μάτια
Ανοιχτή καρδιά
Ζωντανή ψυχή
Βλέμμα μπροστά
Μάτια παιδικά
Σε ευθεία γραμμή
Βλάσφημος πιστός
Κερδισμένα όλα χαμένα όλα
Τέλος και αρχή.
5 σχόλια:
Γράμμα σ ενα φίλο
που με συμβούλεψε να ερωτευτώ
θέλω να γράψω
να του πω "φάρμακο η συνταγή σου φίλε μου,μα δεν έχω οδηγίες χρήσης"
και αντί για απάντηση,
αλλονών γράμματα παίρνω.
Σβησμένες λέξεις και ανείπωτες
φράσεις
μου στέλνουν χαιρετίσματα
από τις Κοιλάδες της Ανυπαρξίας.
"ακόμα να μας ψιθυρίσεις;", χλευάζουν
και κακανίζουν δυνατά
και συ πέφτεις στα γόνατα κλαίγοντας
και λες πως ο αφέντης σου είναι
ο Φόβος
-αιώνιων δυνάστης των κρυφών
σκέψεων-
και συ,
Ένας από τους χιλιάδες δούλους του.
Υψώνεις τοίχη,
ποιον εαυτό να φορέσεις σήμερα;
ποιο βλέμμα, ποιο χαμόγελο;
και ύστερα ο Αφέντης παρακινεί να ντυθείς στα Αδιάφορα.
Φοράς στην καρδιά
έναν γιγάντιο κορσέ
"Σφίξε!" προστάζεις
"Σε θέλω αγέρωχη σήμερα!"
Κακόμοιρη
Κρατάει μυστικό πως τα λουριά τη
ματώνουν.
Εικόνες, λέξεις, ηδονές
-φαντάσματα-
γίνονται σύντροφοι το βράδυ
πηγαινοέρχονται στα μονά σεντόνια,
κοιμουνται,
κάνουν μαζί σου έρωτα,
μέχρι να έρθουν καινούργιο εραστές
της νύχτας
και συ,
ανάμεσα στις ονειροπολήσεις σου,
γεύεσαι κάτι στιφό
και αναρωτιέσαι
από που έρχεται αυτή η πικρία;
Αίμα ανομολόγητων Αλήθειων
τα χάδια που σταμάτησες-θυμάσαι;
τα γέλια που συγκράτησες, τα λόγια που δεν είπες, τα φιλιά που κράτησες για σένα.
Και σε ξαφνιάζει που οι φανταστικές σκέψεις θεριεύουν!
"Ευτυχία να περιπλανιέσαι στο ανύπαρκτο" δικαιολογείσαι
Προστατεύεις τον Αφέντη σου.
Και ύστερα σκέφτεσαι πως να τον φτύσεις στα μούτρα
Φυλακισμένο σ έχει
με κλειδοκράτωρ τη ντροπή,
αυτοί οι δύο κάνουν ένα απίστευτο δύδυμο.
"Θράσος και τόλμη οι Δρόμοι στον έρωτα"
μου είχε ψιθυρίσει ο φίλος μου
ένα βράδυ
να ζήσει η καρδιά,
να ραγίσουν τα τείχη
να ματώσουν οι ντροπές και τα άπιαστα όνειρα.
Ακόμη αναζητώ τους Δρόμους,
μα είμαι θαρρώ,σε σωστό μονοπάτι.
Φόβος, ντροπή και ποιον εαυτό να φορέσουμε σήμερα.
Δούλοι και αφέντες, πολλαπλοί εαυτοί και εξαρτημένοι όροι.
Θράσος και τόλμη και συνέχισε να ανεβαίνεις φίλε μου.
Γενναία καρδιά, ανοιχτό μυαλό και οι ορίζοντες δεν έχουν τελειωμό.
:)
ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΣΤΡΑΒΟΧΥΜΕΝΟ ΑΝΩΝΥΜΟ..."ΦΟΒΑΣΕ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΘΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΔΩΘΕΙΣ Η ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΘΕΝ ΝΑ ΞΑΝΑΕΜΠΕΙΣΤΕΥΘΕΙΣ,ΠΑΛΙ ΣΤΗ ΡΟΥΤΙΝΑ ΝΑ ΞΕΡΟΓΑΜΗΘΕΙΣ...ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΖΕΙΣ ΑΝ ΦΟΒΑΣΕ ΤΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΜΑΣΚΕΣ ΝΑ ΦΟΡΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ ΝΤΡΕΠΕΣΕ ΓΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΕΥΤΕΙΣ ΤΟΤΕ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΣ.-"
καλά τα λες φίλε μου, μας αξίζει λίγο κράξιμο, δεν θα πάθουμε και τίποτα. αν και επέτρεψε μου να μην δεχτώ το "στραβοχυμένος", μιας και είμαι γυναίκα βλέπεις.
υγ: το "φοβάσε" και το "ντρέπεσε" γραφονται με "αι"
protogon...pure
Δημοσίευση σχολίου