"Εσύ...εσύ τώρα μάλλον δεν θα μπορούσες να το καταλάβεις. Εγώ τώρα ζω άλλες καταστάσεις. Δεν ξέρω. Μάλλον σκέφτομαι ότι...σκέφτομαι πολύ. Θα μου πεις κι εσύ ότι... αλλά...Τί να πω; Είναι το μέλλον και το παρόν που βρίσκομαι. Ονειρεύομαι...δάση, γάτες, συνουσιές μυστικές σε μια υπόγεια βεράντα. Χα! Τώρα θυμήθηκα ένα τραγούδι : τέτοιους ρυθμούς ζω. Νότες, χορδές, ταμπούρλα και οργασμούς. Τα μυθικά πλάσματα της αρχαιότητας είχαν το προνόμιο να είναι οι πρώτοι που έζησαν τέτοιες στιγμές. Μα θα μου πεις οτι τους μύθους τους δημιούργησαν οι άνθρωποι. Δεν θα χεις άδικο. Αλλά αυτό είναι : αυτό είναι το περίεργο. Πώς άνθρωποι μπορούν και ζουν τέτοια γεγονότα, τέτοια όνειρα, τέτοιες διαστάσεις; Και μετά σου λέει για το άπειρο. Ποιο άπειρο; Αφού κατάφερα να επικοινωνήσω με κάποιον μέσω αυτού του τραγουδιού, μέσω αυτής της νότας, αυτή της χορδής, αυτού του ενδόμυχου οργασμού. Μέσα στο άπειρο δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν αυτά. Το απαγορεύει η λογική, το απαγορεύει το ίδιο το άπειρο! Θα ήταν εξωφρενικό, ίσως και να εκνευριζόμουν μέχρι δακρύων, αν κάποιος ερχόταν και μου έλεγε μπροστά στα μούτρα μου ότι το άπειρο επιτρέπει παρανομίες. Μα αυτό είναι ανομία δεν είναι παρανομία, με πιάνεις; Θα στερούνταν κάθε νόμου δεν θα ξεπερνούσε τον νόμο! Είναι τραγικό. Κι όμως ακόμα αναρωτιέμαι πώς μερικοί πιστεύουν στο άπειρο. Είναι βλασφήμια, ιεροσυλία, το μέγιστο Κακό, ο διάβολος ο ίδιος...ο Εωσφόρος, ναι. Αυτό είναι : ο Κερασφόρος αυτοπροσώπος σε ένα πίνακα με ξύλινο πλαίσιο και κόκκινο φόντο μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο τρελούς που κάνουν υποκλίσεις και ψυθιρίζουν δυσνόητες προτάσεις. Κατανόησαν είπαν. Ψέμματα. Τίποτα δεν ξέρουν. Θα έλεγα ότι είμαι εγωμανής. Όχι εγωιστής. Εγωμανής : κοιτάω μόνο τον εαυτό μου, μέσα από τον εαυτό μου. Δεν θα μπορούσα ποτέ να με δω έξω από εμένα. Έχω μανία με το εγώ μου. Δεν ξέρω πώς με βλέπεις εσύ ούτε κανένας άλλος. Ξέρω μόνο πώς με βλέπω εγώ. Με καταλαβαίνεις; Όχι απλά δεν ξέρω πώς με βλέπεις αλλά αρνούμαι να πιστέψω ότι με βλέπεις. Αυτό είναι εγωμανία. Δεν θα δρούσα κάνοντας κάτι επειδή αυτό θα ήταν το συμφέρον μου. Δεν ξέρω τί είναι το συμφέρον μου...Τα πάντα είναι το συμφέρον μου. Ό,τι κάνω, ό,τι προκαλώ είναι για το καλό μου και μόνο. Κάποιοι λένε για το φαινόμενο της πεταλούδας. Το ξέρεις; Λένε δηλαδή ότι με το κούνημα των φτερών, το πέταγμα δηλαδή μιας πεταλούδας δεκα χιλιάδες χιλιόμετρα από δω, μπορεί να επηρεάσει τον τόνο της φωνής μου, την λάμπα που καίει ή το νερό που κυλάει στο τζάμι. Δεν υπάρχει αυτό το φαινόμενο για μένα. Ακόμα κι αν υπήρχε οι πεταλούδες θα πέταγαν με τέτοιο τρόπο ώστε να με καθοδηγούν γι αυτό που προορίζομαι να γίνω. Εκεί φτάνει η εγωμανία μου. Ίσως γι'αυτό να είμαι και μοιρολάτρης. Διάολε...λες να είμαι μοιρολάτρης; Η λέξη αυτή ακούγεται αρνητική...Δεν είμαι προκατηλημένος, όχι. Αλλά γιατί διάολο αυτή η γαμημένη λέξη ακούγεται τόσο αρνητικά στο αυτί μου; Κι όμως είμαι μοιρολάτρης. Η μοίρα είναι να είμαι εγώ. Γιατί μπορώ και είμαι εγώ. Γιατί είμαι εγώ. Γραμματικά είναι σαν να λέω το ίδιο πράγμα δύο φορές : Είμαι εγώ. Το ρήμα προνοεί το άρθρο, δηλαδή το "εγώ" δεν υπάρχει λόγος να το πω. Είτε το πω είτε όχι το ίδιο είναι. Κι όμως δεν εννοώ αυτό. Είμαι εγώ. Γι'αυτό η λογική έχει πρόβλημα.Όπως ξέρεις δύο ίδια πράγματα, ένα και ένα, αν τα προσθέσεις κάνουν δύο ίδια πράγματα. Άρα όταν λέω "Είμαι εγώ", εννοώ "Είμαι", ένα δηλαδή. Να που πέφτει έξω η λογική. Ένα κι ένα ίσον ένα. Εκτός κι αν τελικά τα μαθηματικά επιτρέπουν να μελετήσουμε και τη μεταφυσικά αποδεκτή δυαδική μας φύση. Μα είναι ποτέ δυνατόν να εξισώσουμε δύο εκ του διαμέτρου αντίθετες επιστήμες; Αυτό δεν θα το θελε ούτε...τί ήθελα να πω; Αυτό δεν θα το θελα ούτε εγώ."
"Τέλος χρόνου"
"Μαλιστα. Μιας και το ανάφερες όμως θα πρεπε να γνωρίζεις ότι ο χρόνος δεν έχει τέλος. Δεν υπάρχει χρόνος. Μάλιστα...δεν υπάρχει χρόνος. Αν υπήρχε χρόνος θα τελείωνε έτσι δεν είναι; Τα πάντα έχουν μία αρχή και ένα τέλος. Ο χρόνος όμως δεν σταματάει ποτέ να κυλάει. Γιατί λοιπόν ανακαλύψαμε αυτή τη δυσνόητη λέξη; Θα σου πω εγώ γιατί : για καθαρά πρακτικούς λόγους. Για να μετράμε ποσοτικά ένα μέγεθος που μας βοηθάει σαν έμβια όντα να ρυθμίσουμε τη ζωή μας. Γι'αυτό. Ναι γι'αυτό! Για να ξέρουμε πότε θα βγάλουμε τον καφέ από το μάτι, πότε έβρασαν τα αυγά, πότε θα είναι ζεστή η σούπα και πότε θα τελειώσει ένας αγώνας ποδοσφαίρου. Είναι μία εφεύρεση του ανθρώπου για να διευκολύνει τη ζωή του. Έστω μεταβλητή Χ με όριο από το μείον άπειρο εως το συν άπειρο. Καμία λογική κι όμως δες πόσο επηρεάζει τη ζωή μας μία μεταβλητή που ούτε καν υπάρχει καθ'εαυτή παρά μόνο σε σχέση με τον άνθρωπο ή οποιοδήποτε άλλο πράγμα. Μόνος του ο χρόνος δεν υφίσταται. Όχι μόνο επηρεάζει τη ζωή μας όταν, για παράδειγμα, θέλω να πάω στη δουλειά μου, αλλά και πολλούς μπορεί να τους επηρεάσει την ψυχολογία. Δες πόσοι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο, αγχώνονται αν θα προλάβουν ένα ραντεβού, βιάζονται να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά μήπως και τους προλάβουν τα γηρατειά. Μα οι περισσότεροι δεν παντρεύονται επειδη θέλουν να παντρευτούν έτσι δεν είναι; Δεν είναι ερωτευμένοι, δεν θέλουν παιδιά. Απλά έφτασε η ώρα όπως θεωρούν οι ίδιοι να κάνουν οικογένεια : "ωρίμασαν", έτσι λένε. Με καταλαβαίνεις; Κι όμως πόσο ανώριμοι είναι. Μερικές φορές αναρωτιέμαι τί γυρεύω στη Γη, γιατί γεννήθηκα και άλλα ηλίθια ερωτήματα που απασχολούν τους θεωρητικούς. Όταν λοιπόν αρχίζω να σκέφτομαι τέτοια πράγματα αμέσως με βλέπω απ'έξω μου ότι οι μόνες απαντήσεις που μπορούν να δωθούν έχουν αρνητικό πρόσημο. Καίτοι, παρατηρώ τον εαυτό μου να μπαίνει σε μία αρνητική κατάσταση, μίζερη, ισοπεδωτική. Από τη στιγμή που ρωτάς τον εαυτό σου "Γιατί υπάρχεις", έχεις προαναγγέλει την έναρξη ενός μεγάλου πολέμου με τον εαυτό σου. Ποιος είναι ο εχθρός; Εσύ. Με ποιανού το μέρος είσαι; Με το δικός σου. Άρα ποιος θα χάσει; Εσύ. Ποιος θα κερδίσει; Εσύ; Στον πόλεμος υπάρχουν νικητές και ηττημένοι : άλλη μία εσφαλμένη πρόταση. Στον πόλεμο υπάρχουν μόνο νικητές. Οι ηττημένοι δεν υπάρχουν. Αν τα βάλεις με τον εαυτό σου ποιος θα νικήσει; Γι'αυτό τέτοιες υπαρξιακές σκέψεις-ερωτήσεις δεν υφίστανται. Δεν υφίσταται πόλεμος με τον εαυτό σου, αν μπεις σε τέτοιο κύκλο είσαι χαμένος. Εσύ είσαι ο εαυτός σου δεν μπορείς να τον πολεμήσεις, είναι αδύνατο να τον πολεμήσεις. Δεν είσαι έξω απ'τον εαυτό σου, ούτε μέσα του. Πολλά προβλήματα έχει η φιλοσοφία...πάρα πολλά. Πόσο όμορφα πράγματα υπάρχουν για να ασχοληθείς με κάτι τόσο πεζό, τόσο ρηχό, τόσο α-νόητο. Πόσα όμορφα πράγματα. Ένα κομμάτι κρέας μπορεί να μου δώσει μεγαλύτερη χαρά από ένα φιλοσοφικό ή πολιτικό θεώρημα που λέει ότι βρήκε την λύση για τα πάντα. Α! Άλλο πρόβλημα η πολιτική! Η πολιτική μάλιστα! Αυτή κι αν δεν υπάρχει. Το πρώτο επιχείρημα αντ'αυτού είναι ότι ρυθμίζει την κοινωνική οργάνωση και εσύ ως μέλος της κοινωνίας οφείλεις να...Ποιος οφείλει; Τί οφείλει; Δεν χρωστάω σε κανέναν. Η πολιτική το μόνο που χρησίμευσε εις τους αιώνας των αιώνων ήταν για να οργανώνει πολέμους, πουθενά αλλού. Και μάλιστα πολέμους ανάλογα με τα συμφέροντα άλλων. Αλλά ο πόλεμος χρειάζεται όπως χρειάζεται και η ειρήνη. Θέλουμε μεγάλους πολέμους για να απολαύσουμε μεγαλύτερη ειρήνη, έλεγαν κάποτε. Ποιοι το έλεγαν δεν ξέρω. Δύο, τρία, ίσως και περισσότερα άτομα. Δύο τρεις όμως το έλεγαν σίγουρα, βάση πιθανοτήτων. Τα σκυλιά της πολιτικής ποτέ δεν έμαθαν να πολεμάνε και να απολαμβάνουν. Ο Πλάτωνας δεν ήξερε ούτε να απολαμβάνει ούτε να πολεμάει και αυτό φαίνεται από τον Σωκράτη που τον δίδαξε τα ίδια, ο Λουδοβίκος ο ΙΓ είχε ένα παλάτι, κοιμόταν σε χρυσό κρεβάτι και δεν μπορούσε να πολεμήσει, οι ιερείς του μεσαίωνα και αυτοί μόνο να απολαμβάνουν ήξεραν - αμφιβάλλω βέβαια - και να "σκοτώνουν" με τις κρίσεις τους στα δικαστήρια...τί σύμπτωση...η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει στην κυριολεξία. Τί έλεγα; Εν πάσει περιπτώσει...Μελετώντας της πορεία της ανθρωπότητας, αρχίζει να ξεπροβάλλει ένα νέο είδος ανθρώπου θαρρώ που μαθαίνει να πολεμάει και να απολαμβάνει. Η γραμμή που διαγράφει την εξέλιξη του ανθρώπου ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Εντυπωσιακό!"
"Κύριε Χ. ο χρόνος σας τελείωσε."
"Αλήθεια; Γιατρός είσαι κάτι περισσότερο θα ξέρεις για τον χρόνο μου. Άντε γεια!"
