Red Light District

- "Μου έπεσε γαμώτο! Μου έπεσε! Δεν το πιστεύω!", σκέφτηκα και έπεσα στο κρεβάτι σκεφτικός και χαμένος στον κόσμο μου.
- "Τί έγινε μωρό μου; Έχουμε πρόβλημα;", είπε η γυναίκα, χαρίζοντας μου ένα γλυκό χαμόγελο. Ήταν πανέμορφη.
- "Όπα όπα! Τί έγινε ρε παιδιά;", φώναξε ο τύπος που μας κοίταζε από μία καρεκλίτσα. Σηκώθηκε και με πλησίασε.
- "Ρε αγόρι μου τί έπαθες; Πεσμου το πρόβλημά σου να το λύσουμε τώρα. Αφού τα είπαμε ρε αγόρι μου : Όχι άγχος, απελευθερώσου! Απελευθερώσου ρε!"
- "Δεν είναι τίποτα θα μου περάσει", του είπα.
- "Θέλω να του φέρετε κοκκαϊνη, πρωτείνη, ό,τι θέλει! Δεν γίνεται να έχουμε τέτοια προσόντα μπροστά στα μάτια μας και να μην τα εκμεταλλευόμαστε! Γρήγορα κουνηθείτε! Κι εσύ ρε Τζίνα κορίτσι μου τί κάθεσε και με κοιτάς έτσι; Κάντον να νιώσει λίγο άνετα κορίτσι μου! Άντε κουνηθείτε να κάνουμε τη δουλειά μας!"
Ήταν φίλος μου, γνωριζόμασταν πολλά χρόνια. Είχαμε κάνει πολλά αλλά κάτι τέτοιο δεν το περίμενα ποτέ. Κάθε φορά που έκανα κάτι καινούργιο χρειαζόμουν τον χρόνο μου για να προσαρμοστώ με τις συνθήκες και να το κάνω σωστά. Όταν έχω τον χρόνο που χρειάζομαι για να νιώσω οικοιότητα με τις συνθήκες, όχι απλά κάνω κάτι σωστά αλλά το κάνω τέλεια. Έχω μία τελειομανία αλλά χρειάζομαι ώθηση.
Πήρα ένα χαπάκι και δύο κάψουλες. Σηκώθηκα και έκατσα δίπλα στον φίλο μου που το κανόνισε όλο αυτό και ουσιαστικά ήταν ο οργανωτής όσον αφορά τον απαραίτητο εξοπλισμό, τα απαραίτητα άτομα, τον χώρο και το κεφάλαιο. Άναψα τσιγάρο.
- "Λοιπόν, μη σε νοιάζει τίποτα, σε λίγο τα πάντα θα έχουν λυθεί", μου είπε ο Βασίλης.
- "Δεν αγχώνομαι. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά. Απλά χρειάζομαι χρόνο για να εξοικοιωθώ με τον χώρο, ξέρεις. Τόσα άτομα εδώ μέσα και οι προβολείς πάνω μου, λες και είμαι κάποια διασημότητα."
- "Είσαι διασημότητα ρε! Ναι, αυτό είσαι! Είσαι μία διασημότητα! Θα είσαι εξώφυλλο σε κάθε περιόδικο. Είσαι ο μόνος σύγχρονος του είδους, το ξέρεις. Λοιπόν, άντε πάμε. Παιδιά ετοιμαστείτε, αρχίζουμε. Είσαι έτοιμος;"
- "Ναι, ναι ας το κάνουμε!", του απάντησα αποφασισμένα.
Πήγα στο κρεβάτι και ανέβηκα όρθιος πάνω. Η Τζίνα γονάτισε μπροστά μου και ξεκίνησε να μου παίρνει πίπα με τον μοναδικό επαγγελματικό της τρόπο. Ένιωθα τέλεια. Μου ξέφυγε ένα χαμόγελο προς άγνωστη κατεύθυνση. Ένιωσα την ενέργεια να με πνίγει. Άρχισα να ιδρώνω και πήρα την Τζίνα την έβαλα στα τέσσετα και της τον έβαλα από πίσω βίαια. Άρχισα να κινούμε μπρος πίσω γρήγορα και με ρυθμό. Κατέβηκα από το κρεβάτι, έπιασα την Τζίνα, την σήκωσα στον αέρα, την κόλλησα στον τοίχο. Είμαστε και οι δύο σε έκσταση. Είχαμε αποβάλλει κάθε επαγγελματισμό. Πηδιόμαστε και το απολαμβάναμε και οι δύο. Εγώ ήμουν ερασιτέχνης ενώ αυτή επαγγελματίας. Εκείνη την ώρα όμως μπορούσα να ξεχωρίσω τις επαγγελματικές, υποκριτικές αντιδράσεις από τις αυθόρμητες και αληθινές. Και η Τζίνα το απολάμβανε εκείνη την ώρα όσο κι εγώ. Φωνάζαμε και οι δύο και πηδιόμαστε σαν τα σκυλιά.
- "Έτσι αγόρι μου έτσι!", άκουστηκε μία φωνή δυνατά στο δωμάτιο. Σταμάτησα για λίγο και κοίταξα τον Σπύρο. Με κοίταξε και χαμογέλασε. Ο Σπύρος ήταν και αυτός μέσα στην ομάδα που το οργάνωσε όλο αυτό. Παρασυρόταν εύκολα από τα γεγονότα και όταν χαιρόταν εκδήλωνε την χαρά του ανοιχτά. Σε όλο το γύρισμα ήταν ο κάμερα-μαν και σε κάθε πλάνο τον έβλεπα που έδινε τα πάντα για να βγει όσο καλύτερα γινόταν η δουλειά. Ανταλλάξαμε γρήγορες ματιές με τον Βασίλη και τον Σπύρο και χαμογελάσαμε.
- "Συνεχίζουμε, συνεχίζουμε", είπε ο Βασίλης, "είναι τέλειο"
Βρισκόμουν μέσα σε μία σουίτα, με δύο φίλους μου, μία γυναίκα και τρεις αγνώστους - ένας για τον ήχο, ένας μάνατζερ και ένας βοηθός. Κι εγώ ήμουν απλά εκεί. Όλοι κρεμιόντουσαν από το πέος μου...