ΜΕΤΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ parakairos.blogspot.com

Το site αλλάζει διεύθυνση για την διευκόλυνση των αναγνωστών.
Η καινούργια διεύθυνση στο εξής είναι : http://parakairos.blogspot.com/
Ευχαριστούμε που μας επιλέξατε.
Ελπίζουμε να σας ξαναδούμε σε ένα από τα προσεχή δρομολόγιά μας.

Τοκετός της παρθένας

Στη φύση. Πέρα από κάθε νόμο. Είναι ο θεός, η ομορφιά ή η ζωή. Το τίποτα. Εδώ γράφει η παρθένα. Δεν είμαι δέντρο ούτε έπιπλο. Δεν είμαι σίδερο μήτε μέταλλο. Είμαι το παρθένο βελούδινο αιδοίο με τη θαυματουργή μήτρα. Γεννάω χωρίς πόνο. Ξερνοβολάω οτιδήποτε υπάρχει πάνω στην Γη. Η αγαπημένη παρθένα της φύσης. Όταν γέννησα τον Ιησού Χριστό του έκανα δώρο δύο ξύλα για να παίζει κι αυτός έφτιαξε έναν σταυρό και σταυρώθηκε. Νόμιζε ότι ήταν αθάνατος. Όταν γέννησα τον Βούδα, αυτό το χοντρό πλάσμα, αναγκάστικα να εφεύρω την λέξη "νιρβάνα" για να εκφράσω αυτό που ένιωσα όταν βγήκε από μέσα μου. Γέννάω τους πάντες και τα πάντα. Και τα παράσιτα εγώ τα γεννάω. Μιλάω για εκείνα τα έντομα, για εκείνα τα τρωκτικά, τους κοριούς. Ξερένεται το δέρμα μου κι αυτά με τρώνε, όλο με τρώνε και με τρώνε. Δεν με αφήνουν να ανασάνω. Περπατάνε πάνω μου και με γαργαλάνε. Με βιάζουν! Απ'οτι έχω καταλάβει είναι φίλοι. Μιλήστε φίλοι μου.

Ποιος είναι φίλος; Σε κάθε φράση των "φίλων" κρύβεται μία θέληση για εξύψωση του εαυτού τους απέναντί σου. Είσαι ένας καθρέφτης που παραμορφώνει είδωλα. Κάθε φίλος βλέπει πάνω σου τον εαυτό του να μεγαλώνει. Το κάτοπτρό σου στρέφει τα κοίλα έτσι ώστε να επιμηκύνει στο ύψος αυτόν που κοιτιέται. Κι έτσι όλοι σε κοιτούν από ψηλά. Γι'αυτό δεν σου επιτίθενται συχνά. Είσαι πολύ μικρός για να ασχοληθούν. Μερικές φορές νιώθεις να σου φωνάζουν με το πάθος ενός γονέα που ανησυχεί για το παιδί του. Και τί να είναι άραγε αυτό που σκέφτεσαι και δεν το λες; Μερικές φορές κοιτάζεις για λίγο σιωπηλά.

Τί είναι αυτό που βλέπει; Τί είναι αυτά που βλέπει; Ξυράφια. Τον τρυπάνε από παντού. Είναι φτιαγμένος από πλαστελίνη. Η καρδιά του, το μυαλό του ξεντώνονται τόσο πολύ από μόνα τους για να χωρέσουν μέσα τους τα πάντα. Τί ματαιόδοξα όργανα. Νομίζουν ότι με το να τεντώνονται, να τραβιούνται στα άκρα, μπορούν να ικανοποιήσουν την πείνα τους. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι κάποια στιγμή να σπάσουν, να κοπούν, να διαλυθούν, να λιώσουν. Τα ξυράφια ωστόσο δεν προκαλούν πόνο. Δεν τον κόβουν. Περισσότερο τσιμπάνε. Σαν τα κουνούπια, μόνο που δεν του ρουφούν το αίμα. Το αφήνουν να ρέει. Μάλλον θα τους ηδονίζει το αίμα του ή το αίμα γενικά. Μία κραυγή από τη σπηλιά των μαρτύρων: "Σας προκαλεί ηδονή το αίμα;". Θα προτιμούσε να τρεφόταν κάποιος με το αίμα του παρά να το έχυνε σπάταλα. Τα συμπαθεί τα κουνούπια, αν και μεταξύ μας, τα θεωρεί φασαριόζικα. Δεν μπορούν να κάνουν την δουλειά τους ήσυχα. Πρώτα πρέπει να βουήξουν μέσα στο αυτί του θύματος σαν να του λένε "Ξύπνα, ήρθε η ώρα να τραφούμε". Και το να μην σε αφήνουν να κοιμηθείς είναι σαν να μην σε αφήνουν να θρέψεις τα ζωτικά σου όργανα. Τί μπέρδεμα κι αυτό. Για να μην μπερδευτεί περισσότερο θα δώσουμε τον λόγο σε ένα μωρό που μόλις γεννήθηκε. Μίλα μωρό. Σκούπισε τα αίματα, σκίσε με τα δόντια σου τον ομφάλιο λωρό και πες τα όπως μόνο εσύ μπορείς να τα πεις.

Η ανθρώπινη φύση ακολουθεί μία αλυσίδα. Θέληση για ζωή : θέληση για τροφή : θέληση για δύναμη. Φίλοι και κουνούπια, ξύλα και καθρέφτες, η απόλυτη γνώση. Στην μήτρα περνάς μέσα από κιβωτούς, επιπλέωντας στο αμνιακό υγρό, βουλιάζοντας μέσα σε μάτια πεπλατυσμένα, βαδίζοντας πάνω σε ξυραφάκια. Για άλλους ξύλο, για άλλους ατσάλι, για άλλους πλαστελίνη. Σκληρό, μαλακό ή εύκαμπτο. Τόσοι χαρακτηρισμοί που δεν χωράνε στο λεξιλόγιο. Την μία τραγικό, την άλλη συμπαθητικό, την άλλη ειρωνικό, την άλλη αγαπητό. Όσοι το ζουν γνωρίζουν. Κι όσοι δεν το ζουν εθελοτυφλούν. Βγήκα και αντίκρυσα αυτή τη σκύλα που με έφερε στη ζωή. Πλήξη και απραξία με κυρίευσε. Αναγκάστηκα να φύγω μακριά της. Σκέφτηκα να μείνω, να περπατήσω με τους συνοδοιπόρους. Και ποιος δεν θα ήθελε έναν άνθρωπο δίπλα του, να πιάσει το χέρι του και να πει μία αλήθεια, μία ζωική εξομολόγηση : "Φίλε, ταξιδέυουμε, είτε μαζί είτε χώρια, ταξιδεύουμε. Και στις τρικυμίες φαίνεται από τί υλικό είμαστε φτιαγμένοι. Στις συνευρέσεις μας φοράμε το καλύτερο κουστούμι που πιστεύουμε ότι μας ταιριάζει. Μάθε όμως ότι ταξιδεύουμε γυμνοί".

Άγια πόρνη

"Θα σου δίνω το κορμί μου αλλά θέλω αντίτιμο" του είχε πει.
"Τί θες;" της είπε.
"Αγάπα με" του είχε πει.
Και την αγαπούσε.
"Περισσότερο" του είχε πει.
Περισσότερο την αγαπούσε.
Παιχνίδια και δοκιμές.
Ντροπές και παιδικά χαμόγελα.
Τα σώματά τους ενωμένα.
Οι ψυχές τους αγκαλιασμένες.
Καθαρά τα μάτια.

Το οργισμένο πάθος του εραστή,
δεν γνωρίζει κανόνες,
δεν ξεχωρίζει σωστά και λάθη,
ωφέλιμο και μη,
παρά μόνο στο βωμό της φωτιάς,
θυσιάζει τα πάντα
προς ικανοποίηση του θεού,
για την ηδονή,
την εκτίναξη σε ύψη,
χωρίς να λογαριάζει συνέπειες,
ο εραστής, ο δημιουργός, οδηγείται
στην δολοφονία του θεού του
για να μπορέσει να πετάξει ελεύθερος.

Η ευγένεια μετατράπηκε σε χυδαιότητα.
Η αγνότητα βεβηλώθηκε.
Το κορμί δεν χρειαζόταν αγάπη.
Είχε ανάγκη από αλυσίδες.
Κάτι έσπασε στα μάτια της.
"Δεν θέλω να με αγαπάς" έλεγε μετά.
Και σταμάτησε να την αγαπάει.
Μαχαίρια έγιναν οι ψυχές τους.
Εκρήξεις αιματηρές στο ηφαίστειο της αγάπης.
Η σιωπή κυριάρχησε.
Ένα βουβό τοπίο όπου μιλάνε στον εαυτό τους.
H πόρνη της ψυχής.
O κατακτητής της πόρνης.

Το γράμμα του Homo Kranius

Λαμπερό μου Κρανίο,
Σου γράφω για να εκδικηθώ για τις όσες ματαιόδοξες, περήφανες, χαώδεις σκέψεις περιέχεις εκεί μέσα. Για την χαρά και τη λύπη που προσφέρεις σε εμένα και τόσους άλλους με τα παιχνιδιάρικα δημιουργήματά σου. Αποδίδω φόρο τιμής σε εσένα που οι ηλιοκαμμένοι αρχαιολόγοι ξεθάβουν και καθαρίζουν προσεκτικά με τα μικρά βουρτσάκια τους για να σε συντηρήσουν και να σε προβάλλουν σε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας. Εσένα που οι λευκοί κατακτητές ηπείρων, οι παλαιοί αυτοκράτορες, καρφώνανε στην κορυφή ενός ξύλου για παραδειγματισμό, για εκφοβισμό.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα απορεί για το αν σου οφείλει ευγνωμοσύνη για τα όσα κρύβεις ή μία βαθιά, κάκιστη κατάρα είναι αυτό που αρμόζει καλύτερα για την περίπτωσή σου. Τί είναι αυτό που πηγάζει από μέσα σου εκτός από έναν ζουμερό, αφράτο, εγκέφαλο; Διαμορφώνεις ιδιοφυϊες, μεγαλοφυϊες, προσωπικότητες, τρελά, παράξενα, απλά, ιδιόμορφα ή δύσμορφα όντα.
Σε μία γυάλα σε έχω και σε κοιτάζω εξερευνώντας κάθε πτυχή της τόσο ενδιαφέρουσας φύσης του περιεχόμενού σου. Μην το παίρνεις πάνω σου Κρανίο. Κάποιες φορές είναι τόσο ξεκάθαρη η λειτουργία σου ενώ άλλες είναι να απορεί κανείς για το ώφελος των δραστηριοτήτων σου. Μην μου μιλάς, δεν θέλω να ακούσω άλλο για την τέχνη του να δημιουργείς και να συγκρούεις έννοιες. Άραγε είσαι μόνο ένα πεδίο μάχης και τίποτα παραπάνω εσύ ω Κρανίο, ω κοκκάλινο απροσδιόριστου σχήματος αντικείμενο με τρύπες, ω φορέα των ειρμών, των ονείρων, των απολαύσεων, των οδειρμών των δολοφονικών, των απέραντων θαλασσών, των ωκεανών απείρου βάθους, των ερήμων, εσύ κανάτα του σύμπαντος; Χύσε το νερό από μέσα σου να δούμε τον πυθμένα. Δώσε μου πάθος, οργή, θυμό, ενέργεια. Τώρα θέλω γαλήνη, ηρεμία, αδράνεια. Όλα μαζί ταυτόχρονα : κύματα συναισθημάτων, χείμαρρους σκέψεων, χρώματα, κενό, σύννεφα, φως, σκοτάδι, γαλαξίες, πυρήνες! Εντυπωσίασέ με! Αρχίζω να αμφιβάλλω για σένα.
Απειροελάχιστη σημασία έχουν οι δύο χαρακτηριστικές τρύπες σου σε σχέση με αυτό που τα δύο τοποθετημένα μάτια βλέπουν. Αδικαιολόγητα άσχημες είναι οι δύο τρύπες όπου καταλήγει αυτό το ευθύγραμμο ή καμπύλο σε κάποιους εξόγκωμα σε σχέση με τις άπειρες μυρωδιές κάθε είδους λουλουδιού που εισέρχονται από αυτές. Πόσο άχρηστο θα ήταν αυτό το κενό αν δεν είχε προβλέψει ο γλύπτης σου να το επενδύσει με τους δεκάδες μυς ώστε να ανοιγοκλείνει, να εκφράζει χαρά, λύπη, οργή, πόνο και αγάπη. Ποιος θα ήταν ο λόγος της ύπαρξής σου αν μέσα από τις δύο πλαϊνές σου τρύπες δεν εισέρχονταν τα τραγούδια των αγγελικών φωνών που δημιουργούνται με αφορμή, όχι εσένα αλλά, το περιεχόμενό σου; Απαιτώ εξηγήσεις από εσένα που υποτίθεται ότι προστατεύεις τα εντόσθιά σου, και είσαι φτιαγμένο από ένα υλικό που μία απότομη κίνηση αρκεί για να γίνεις θρύψαλλα και να στερήσεις από μία ζωή όλα τα οράματα, όλα τα τραγούδια, όλα τα λουλούδια, όλη τη φαιά ουσία, μέσα από τα οποία γεννιέται η απέραντη ομορφιά του Σύμπαντος, ω Κρανίο.

Vindictae Trahit Exitium

Μέσα από την μήτρα της μάνας παρακολουθεί το έργο. Εξελίσσεται σαν ένα δύωρο θρίλλερ γνωρίζοντας με κάθε λεπτομέρεια τα χέρια του δολοφόνου που φοράνε τα γάντια. Γάλα και μέλι φέρτε να απολαύσει το θέαμα καθώς θα γκρεμίζεται συνθέμελα το οικοδόμημα. Από την βάση εως την κορυφή, από τον πυρήνα εως τον απέραντο ουρανό, να εξαπλωθεί η φωτιά, τα κύματα να καλύψουν κάθε δέντρο, κάθε πέτρα, κάθε κόκκο άμμου, τις απέραντες ερήμους με τους αρρώστους που λιμοκτονούν, τις βίλες με τις πισίνες των χοντρών πλούσιων, μικρά σπιτάκια σε λιβάδια που βόσκουν προβατάκια, τα κατεψυγμένα ψάρια τις γειτόνισας, μέχρι και την μπουγάδα της. Και σηκώνεται το μαχαίρι, κατευθυνόμενο από το ψεύτικο χέρι με το γάντι, δίχως σάρκα, δίχως οστά, ένα πλαστικό, μαύρο, γυαλιστερό εργαλείο με μία λεπίδα στην άκρη. Και φωνάζει : "Κανένας οίκτος!". Μία στριγγλιά, γεμάτη οργή, μελαγχολία και σιγουριά για το τέλος της πράξης. Αλλά ο ηθοποιός κολλάει. Κάτι μέσα του αντιστέκεται. Μήτε ματαιοδοξία, μήτε φόβος, μήτε το φως τον τυφλώνει, μήτε σκοτάδι απύθμενο τον εμποδίζει. Κάπου διστάζει. Χάνεται για λίγο, σαν να τον αφήνουν οι αισθήσεις του. Μάτια αθώα, ένοχα τον κοιτάζουν. Τύψεις καβάλα σε άλογο που έριξε τον καβαλάρη, επαναστάτησε ενάντια στα τσουχτερά σπιρούνια. Τρέχουν τα άλογα μόνα τους, τρέχουν στην έρημο του φόβου. Τα δέντρα γδάρθηκαν, ξεφλούδισαν και γύμνωσαν την ομορφιά τους μπροστά στο τσεκούρι του αδίστακτου ξυλοκόπου.
Το μαχαίρι κατεβαίνει, οι φωτιές αφινιάζουν, θύελλες ξεσπούν, κύματα ξεσηκώνονται, μάτια γυαλίζουν, στεγνό λαρύγγι πάλλεται. Τί είναι το αίμα μπροστά στη μορφή που πλησιάζει, σε παίρνει, σου λέει πες "Αντίο", σε βγάζει από την μουχλιασμένη σου γωνιά και ταξίδι για το άγνωστο σε πάει. Πες "Αντίο" στον οίκτο, άνθρωπε, ποντίκι, σαύρα ή αλεπού παμπόνηρη. Πες "Αντίο" στον ήλιο κάκτε ξερέ, τριαντάφυλλο με τα απαλά ροδοπέταλα και πεταλούδα που μοναχή κι ευτυχισμένη πετάς με το φύσημα του ανέμου. Τέλειωσε το παραμύθι σου, το όνειρό σου σβήστηκε από τη μνήμη, από την άμμο πάνω που ζωγράφιζες έφυγε, εξανεμίστηκε, άσε το σαμάρι γάιδαρε, κλείσε τα γουρλωτά τα μάτια σου σοφή, περήφανη κουκουβάγια, μυρμήγκια σχολάσατε τέλειωσε μια για πάντα το καλοκαίρι, για σας πολικές αρκούδες το τρίχωμα δεν σας σώζει. Πηγαίνετε σε χώρες μακρινές, εκεί που οι άγγελοι φοβούνται μήπως καούν τα φτερά τους, εκεί που οι δαίμονες φοβούνται το σκοτάδι. Παίξε μουσική, παίξε με τις νότες που ψηλά ανεβαίνουν ύπουλα και πέφτουν σαν χείμαρροι. Χόρευε, χόρευε, χόρευε στο σκοινί ακροβάτη, παίξε με τους νόμους. Λικνίσου στους ρυθμούς της καταστροφής με χάρη, γλυκιά, λευκή μπαλαρίνα με τα στενά παπούτσια. Εργάτη πιάσε το αμόνι και βάρα το σφυρί. Γιατρέ πέταξε τις ενέσεις, σκάψε τα ρουθούνια και κάνε συλλογή από μύξα κολλώδη να συνθέσεις το τέλειο δηλητήριο. Έλα κι εσύ νεκροθάφτη, ανέστησε τους πελάτες σου κι άσε τον Χάρο να τραβάει κουπί ασταμάτητα μέσα στην λίμνη του χρόνου.
Έπεσε η λεπίδα, μα το πρόσωπο δεν φανερώθηκε, κι έμεινες να κοιτάς το τοπίο της αναγέννησης, εσύ αγέννητο βρέφος. Όσο κι αν σκούξει η μάνα, τη ζέστη της κοιλιάς δύσκολα εγκαταλείπεις. Μα η μοίρα σου είναι διαφορετική από αυτή που περίμενες, βρέφος. Μέσα από τον κόλπο θα πεταχτείς, τα γάντια θα σε γραπώσουν και μέσα στη σιωπή, το κλάμα σου θα σπάσει το φράγμα της ζεστασιάς και θα περιτριγυρίζεσαι από λουλούδια επισκεπτών που σε καλωσορίζουν στην επόμενη πράξη του έργου. Πρωταγωνιστής πλέον, εσύ, ω βρέφος, μπορείς να ζήσεις από κοντά το αριστούργημα της καταστροφής. Η ευτυχία στην ανεμοδαρμένη ράχη της καμήλας, ο οίκτος στην γωνία ενός πολύχρωμου κελιού, τα απαθές μάτια του θεατή, στυλοβάτες κατακρεουργημένοι για την έναρξη του αρμαγεδώνα, αναμένουν με το χαμόγελο στα χείλη. Να γιορτάσουν το τέλος. Να τα δουν όλα να πέφτουν στα χέρια της μαμάς. Να στροβιλίζονται μέσα στην σπείρα της ανθρώπινης ύπαρξης εξεσφενδονίζοντας σπίθες κόκκινες με τη φορά της κεντρομόλου. Και να ξεφεύγει η τελευταία ακτίνα από την σπείρα και να κατευθύνεται πάλι στην μήτρα. Πίσω, εκεί, στην υγρή, ζεστή αγκαλιά της αιωνιότητας, να κουλουριαστεί και να κρύψει ό,τι πήρε μαζί της στο πέρασμά της, ό,τι συνέθλιψε, ό,τι εξόντωσε. Για να το ξεράσει πάλι πίσω. Χαμογελώντας.

Αποχής θέατρα

Στο παρακάτω θεατρικό δράμα πρωταγωνιστούν οι
Α - Χαλαρός Χλεχλεψαχνωαφορμής
Β - Ψαγμένος Ρομαντικοβιαιοκαταστολής

Α: Έλα ρε μαλάκα! Που χάθηκες ρε φίλε; Τί νέα;
Β: Καλά φίλε μου. Τώρα πήγαινα να πάρω τσιγάρα. Εσύ;
Α: Εγώ ρε φίλε πάω να βγάλω κάτι εισιτήρια γιατί θα πάω Μύκονο το Σαββατοκύριακο.
Β: Με ποιον;
Α: Με την κοπέλα μου να πούμε. Βρήκα ευκαιρία τώρα με τις εκλογές να την κάνω για παραλία. Κλασικά ρε μαν.
Β: Δεν θα ψηφίσεις;
Α: Τί να ψηφίσω ρε φίλε να πούμε; Στ αρχίδια μου. Σιγά μην ασχολούμαι με τους μαλάκες να πούμε. Εγώ είχα κανονίσει με την κοπελιά μου εδώ και 15 μέρες να πάμε διακοπές. Δεν ασχολούμαι με τέτοια πράγματα ρε μαλάκα. Αφού αράζουμε μια χαρά να πούμε στη Μύκονο με τις μπύρες μας, τους καφέδες μας, τη μουσική μας και ξέρεις τώρα...Ωραία φάση. Εξάλλου ποιον να ψηφίσω και γιατί; Εντάξει ο πατέρας μου θα ψηφίσει γιατί να πούμε το χρωστάει σε κάποιον που του έκανε μία χάρη. Και με πρήζει κι εμένα να πάω αλλά "Κάτσε ρε πατέρα", του λέω, "έχω κανονίσει να πάω με την κοπέλα Μύκονο να περάσω καλά, μην μου τα ζαλίζεις". Ε χαλαρά ρε φίλε ξέρεις τώρα. You know. Εσύ τί θα κάνεις; Θα ψηφίσεις;
Β: Κοίταξε φίλε. Όπως είχε πει και ο Λένιν "Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες". Οι εκλογές είναι μία κρατική διαδικασία για την επιβεβαίωση της κρατικής εξουσίας. Το λάθος είναι να προσπαθήσεις να αντιδράσεις απέναντι στο κράτος μέσω αυτής της διαδικασίας. Η μόνη αντίδραση απέναντι στην εξουσία και στο κράτος γίνεται στους δρόμους. Καμία αλλαγή ή επανάσταση δεν έγινε με εκλογές. Τίποτα καλύτερο για την κοινωνία δεν προέκυψε από τις εκλογές. Ο εργάτης δουλεύει για το κράτος σαν δούλος και πληρώνεται με ψίχουλα και ο εργοδότης είναι όργανο της εκάστοτε εξουσίας. Ο Μαρξ, ο Μπακούνιν, ο Λένιν και ο Κροπότκιν είχαν κάνει...
Α: Πω ρε μαλάκα κοίτα τη γκόμενα πως κουνιέται...
Β: Ε; Όπως έλεγα λοιπόν, αυτοί και πολλοί άλλοι, είχαν κάνει τεράστιες αναλύσεις που με λίγα λόγια κατέληξαν διαλεκτικά ή μη, ότι η επανάσταση είναι ο μόνος δρόμος του λαού. Συνεπώς δεν πρόκειται να συμμετέχω σε μία διαδικασία όπου δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Κι εξάλλου εγώ, εκτός από πορείες που συμμετέχω και βαράω μπάτσους και πετάω πέτρες και μπουκάλια, σαν καλλιτέχνης αντιδρώ δημιουργικά απέναντι στην κρατική καταστολή, καταπίεση και εκμετάλλευση με τα έργα μου.
Α: Ωραίος ρε μαλάκα. Να σου πω ρε μαλάκα επειδή βιάζομαι να βγάλω τα εισιτήρια ψήνεσαι να πούμε να πάμε για ένα καφεδάκι, να δούμε και κανένα μωρό, να πούμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα. Ξέρεις τώρα. Χαλαρά.
Β: Ναι ρε φίλε.
Α: Οκ ρε. Τα λέμε.
Β: Τα λέμε.

Παρατηρήσεις:
Η γκόμενα ας θεωρηθεί κομπάρσος του σεναρίου, αν και όντως κουνιόταν πολύ.

Αιδοία και Είδωλα

Βαθιά πληγωμένα αιδοία

Λεφτά, μουνιά,
Να φάνε και οι πέτρες.
Πέτρες, φωτιά,
Να φάνε τα μουνιά.
Στήριγμα είναι οι πέτρες,
Λάμψη είναι η πυρκαγιά,
Τα μουνιά μόνα τους φλέγονται,
Δεν χρειάζονται φωτιά.
Δεν σας ζητήσαμε λεφτά,
Ένα πράγμα για μας μονάχα μένει:
Κάφτε μας σαν τα μουνιά
να λάμψει η Οικουμένη.



Είδωλο

Φως το πρωί
Καθαρό πνεύμα
Αναπνοή
Κλειστά μάτια
Ανοιχτή καρδιά
Ζωντανή ψυχή
Βλέμμα μπροστά
Μάτια παιδικά
Σε ευθεία γραμμή
Βλάσφημος πιστός
Κερδισμένα όλα χαμένα όλα
Τέλος και αρχή.